Duże osiedla mieszkaniowe stanowiły podstawowy element przestrzeni miast polskich w drugiej połowie XX wieku. Już w potocznym rozumieniu blokowisko budzi negatywne skojarzenia, bo kojarzy się z wysoką przestępczością i złym stanem technicznym obiektów, którymi opiekują się spółdzielnie. Do tego dochodzi mnóstwo nierozwiązywalnych problemów społecznych, typu bezrobocie, bieda, czy patologie życia rodzinnego. Dopiero kilkanaście lat temu otwarciej zaczęto formułować postulaty odnowy, by każde duże osiedle w Polsce mogło stać się bardziej przyjazne dla mieszkańców. Każde działanie wykonywane w tym celu określa się dziś mianem kroku rewitalizacyjnego, a samo dzieło odnowy nazywa się rewitalizacją. Odnowa dotyczy zarówno szeregu praktycznych czynności o efektach trwałych. Efekt "miękki" to lepsze utożsamianie się lokatorów z ich dzielnicą. Okazją do tego mogą być festyny rodzinne, przy organizacji których pomaga czasem administracja spółdzielni. Niestety, żadna duża spółdzielnia mieszkaniowa czy wspólnota mieszkaniowa nie jest w stanie własnymi środkami dokonać dzieła rewitalizacji i obyć się bez pomocy instytucji, takich jak organizacje pozarządowe i samorząd. Zadaniem samorządu jest właśnie zbadanie potrzeb, jakie ma każda duża wspólnota, czyli spółdzielnia mieszkaniowa w tym zakresie. Diagnoza stanu technicznego i potrzeb mieszkańców to podstawa ubiegania się o środki unijne, dzięki którym budowane są między innymi kolejne place zabaw na terenach gminnych.

Szacuje się, że ok. 7-8 milionów Polaków nadal mieszka w blokowiskach, z czego połowa w budynkach z tzw. wielkiej płyty. Przeszkody na drodze ożywienia takich miejsc są natury architektonicznej - budynki pobudowano albo zbyt blisko, albo zbyt daleko od siebie, ignorując perspektywę pojedynczego człowieka. Stąd to wrażenie przytoczenia, które sprzyja społecznej apatii i anonimowości. Rewitalizacja to też projekty budowy centr kulturalnych i obiektów sportowych. Flagowym obiektem publicznym są boiska typu Orliki.

---

Dodaj komentarz