Idea spółdzielczości mieszkaniowej i jej początki w Polsce wiążą się z przekształceniami struktury społecznej mającej miejsce w epoce międzywojennej. Uważa się, że rozwój takich form miał związek z niezwykle ekspansywną rozbudową kompleksów miejskich w następstwie trwającej na całym świecie industrializacji. Dla samych spółdzielców przełomowy okazał się 1919 rok, kiedy wydano dekret o utworzeniu Państwowego Funduszu Budowlanego i ustanowiono ważne przepisy regulujące sprawy budownictwa społecznego pod względem ochrony interesów osób zainteresowanych. Jak się okazało, grono to było ogromne, a w przeważającej większości składało się z ludzi dość majętnych i bardzo dobrze wykształconych. Byli to lekarze, uznani artyści, rzemieślnicy, kupcy, urzędnicy, nauczyciele i wojskowi. Dysponowali oni odpowiednim kapitałem, by wspólnie prowadzić przedsiębiorstwo, "mające na celu podniesienie zarobku lub gospodarstwa członków". Takie cele przypisywała rodzącej się spółdzielczości mieszkaniowej ustawa z 1920 roku. Po raz pierwszy ustawowo została zdefiniowana spółdzielnia mieszkaniowa i wprowadzono w życie prawo spółdzielcze.
Co ciekawe, najwięcej członków spółdzielnie mieszkaniowe doby Międzywojnia zgromadziły w stolicy, a ich liczba przed wojną sięgała 7 tysięcy (10 tysięcy w całej Polsce). Wielkość budowanych lokali dziś może kojarzyć się z luksusem na miarę nowoczesnego apartamentowca. Preferowane były wtedy mieszkania 4 i 5-pokojowe, rzadziej decydowano się na mniejsze lokale. Spółdzielcy mieli do wyboru dwa typy zarządzania: jako spółdzielnie budowlano-mieszkaniowe własnościowe oraz spółdzielnie lokatorskie. Szczególnie kładziono nacisk na rozwój kulturalny danej wspólnoty, gdyż jej członkowie w pewnym stopniu reprezentowali polskie elity. Gromadzenie w jednym ręku kapitału społecznego zaufania i pieniędzy było w tamtych czasach czymś oczywistym. Obecnie każda wspólnota mieszkaniowa rekrutuje się z osób, które są w stanie pozwolić się na dany luksus, bez względu na ich miejsce w hierarchii społecznej.

---

Dodaj komentarz