Od dłuższego czasu obserwujemy starania przedstawicieli polskiego rządu, by zachęcać Polaków do masowego występowania ze spółdzielni i tworzenia wspólnot mieszkaniowych. Typowym pomysłem jest wyeliminowanie konieczności wizyty u notariusz, by wyodrębnić własność w lokalu, co obniża wydatki z tym związane. Coraz więcej mówi się tez o potrzebie współdecydowania o sprawach dotyczących najbliższego otoczenia, co miałoby wzmocnić postawę obywatelską. W rzeczywistości wspólnota formowana jest chętnie tam, gdzie powstaje nowy budynek na prawach własnościowych i mieszkańcy czują się pewni, co do swoich możliwości finansowych. Sporym minusem takiej wspólnoty, co wynika z treści sporządzonego aktu notarialnego, jest wspólne ponoszenie kosztów utrzymania części wspólnej nieruchomości, w tym remontów w określonym udziale. Obowiązkiem członka wspólnoty jest także ponoszenie kosztów utrzymania swojego lokalu.

Zapisy dotyczące rożnych aspektów wspólnego zarządzania nieruchomością oczywiście nie wymagają potrzeby wyspecjalizowania się mieszkańców w dziedzinie administrowania mieniem. Normalną praktyką jest powierzanie zadań administracyjnych ludziom znającym się na rzeczy, a często zajmuje się tym ta sama administracja spółdzielni, w której się było przed wyodrębnieniem wspólnoty. Wszystko zależy w tym wypadku od zaufania do zdolności zarządczych danego organu. Spółdzielnie przekonane o sile swoich rynkowych kompetencji nie obawiają się szturmu wniosków od mieszkańców, uciekających od spółdzielczych zobowiązań.

Prawdziwy minus z bycia członkiem wspólnoty polega na tym, że jest się bezpośrednio odpowiedzialnym za stan techniczny nieruchomości i zobowiązania finansowe wspólnoty. Jeśli grupa ludzi postanowi zaoszczędzić na ogrzewaniu i zamontuje termogrzewcze elementy na dachu, koszty tej inwestycji nie rozłożą się na 1000 członków wspólnoty, lecz najczęściej na 20- 50 lokali. Dlatego o realizacji inwestycji decyduje stan portfela danego mieszkańca, zamieszkującego osiedle, którym rządzi wspólnota.

---

Dodaj komentarz